Długi czas spierałam się z Jezusem o to życie wieczne. A może inaczej to trzeba powiedzieć. Długi czas doświadczałam, mówiąc delikatnie, dysonansu poznawczego. Przytakiwałam na słowa Jezusa: "Kto żyje i wierzy we Mnie, nie umrze na wieki", a ludzie wokół mnie jakoś tak bez życia umierali. Dosyć często zdarza się mi być na pogrzebach i nikt z cmentarza, jak dotąd nie wrócił. Wreszcie coś we mnie pękło i spytałam: "Panie Jezu, jak to jest z tym życiem wiecznym? no wiesz, nie z jakimś tam, za chmurami, obiecanki cacanki, tylko, tak jak mówisz: "Ja jestem życiem!".
Odpowiedź przyszła szybko i niespodziewanie...