O PRZYJAŹNI Z JEZUSEM

Kochani, udostępniam konferencję z 16 lutego z Wodzisławia. Dobrego słuchania :-)

Wybieram wszystko

Faryzeusze żądają od Jezusa znaku, chociaż chwilę wcześniej nakarmił siedmioma chlebami cztery tysięcy ludzi. Jednak odmowa nowego znaku jest czymś więcej niż tylko gestem zniecierpliwienia Jezusa, który wzdycha i odpływa, bo ma już dość niedowiarków.

Rozmnożenie chleba to zapowiedź Eucharystii - tego znaku, w którym Jezus daje nam całego siebie.

Jak zwykle, Bóg jest hojniejszy niż rozumiemy czy pragniemy.

On chce nam dać coś więcej niż przejaw Jego mocy, niż jedno uzdrowienie czy uwolnienie. 

On daje nam wszystko.

Pamiętajmy o tym w tych dniach, gdy w naszych kościołach trwają nabożeństwa 40-godzinne. Można tam spotkać samego Jezusa.

Wszystko badajcie, a co szlachetne - zachowujcie! 1 Tes 5,21

Jeśli aktor porno, mógł z powodzeniem udawać w mediach generała z otoczenia Prezydenta Trumpa i kształtować opinię publiczną, to zaprawdę, przyszły na nas trudne terminy, że tak Sienkiewiczem pozwolę sobie powiedzieć. Normalnie ludzie sobie ufają i to, przy elementarnej kulturze i moralności, wystarcza. Ale dzisiaj nie. Dzisiaj ludzkie zaufanie, trzeba w pewnych sytuacjach wesprzeć bacznym rozeznawaniem. Ojciec kłamstwa i jego liczne dzieci, za nic mają prawdę, a liczą się jedynie z doraźnym zyskiem. A my, mamy być prości jak gołębice, ale także przebiegli jak węże. A wąż zanim coś łapnie, to sprawdza tym swoim języczkiem, czy to aby jadalne. 

"Wszystko badajcie, a zachowujcie to, co szlachetne" - mówi Paweł. W innym zaś miejscu Pismo przypomina nam, że szlachetność kruszcu sprawdza się w ogniu.

P.S. Aha, jakby ktoś wątpił, to mogę mu przesłać dokument, że naprawdę jestem siostrą zakonną :-)

Przestrzeń publiczna

Dobrze. Załóżmy, że przestrzeń publiczna powinna być neutralna. Co jest zatem większym grzechem (o przepraszam, za religijny zwrot.... sic!) naruszającym tę neutralność: znak krzyża przed startem w zawodach sportowych, czy wciskanie  ludziom swojej ateistycznej wiary (bo ateizm też jest wiarą, a nie poglądem naukowym) w mediach. O chamskiej formie nie wspomnę.

Kiedy wstępuje w ciebie nowe życie...

W dzisiejszym fragmencie z Ewangelii Marka (Mk 6, 53-56) słyszymy, że w miejscach, gdzie pojawiał się Jezus, ludzie zaczynali biegać, zwoływać się, znosić chorych. Jedynym słowem, wyczuwali, że dzieje się coś ważnego, co jest szansą, której nie można zmarnować.

Żeby zrozumie co ich  "uruchamiało", trzeba sięgnąć do słowa, które jest kluczem: 

 "Zaraz Go poznali".

Bo są miejsca, do których Jezus nie tylko przybywa, ale nawet mieszka tam na stałe, a jednak nikogo to nie porusza/nie wzrusza. Nawet, gdy wszyscy grzecznie klękają przed tabernakulum, nie dokonuje się zbawienne ożywienie.

Właśnie w takim miejscu spotykamy Jezusa kilka wersetów dalej w rozdziale siódmym. Faryzeusze schodzą się "u Jezusa", czyli jesteśmy w Jego własnym domu, ale klimat zmienia się gwałtownie. Zero ożywienia, nadziei, wzruszenia. Jeśli jest jakieś uczucie to wyłącznie dumnego samozadowolenia. Dlatego skarży się Jezus słowami Izajasza: "Ten lud czci Mnie wargami, ale sercem jest daleko ode Mnie. Lecz czci Mnie na próżno".

Bo rozpoznać Jezusa, to coś więcej niż zgodzić się z tezami chrystologii. To ruch, wywołany wzruszeniem serca, które sprawia, że biegniemy do Jezusa, gdy tylko usłyszymy, że jest w pobliżu. I wtedy wstępuje w nas nowe życie.

Człowiek zgotował ten los człowiekowi

Na przykładzie burzy wokoło ustawy o karaniu za przypisywanie narodowi polskiemu odpowiedzialności za zbrodnie III Rzeszy, widać, jak doraźne interesy poszczególnych państw całkowicie przykryły fundamentalne przesłanie bolesnej historii II wojny światowej:

To człowiek zgotował ten los człowiekowi. 

I to stwierdzenie nie jest zrównaniem katów z ofiarami, ale memento o skutkach wrogości, która przecież też gdzieś miała swoje małe, niewinne początki. Jeśli dzisiaj polityka historyczna jest okazją do wzajemnego szczucia na siebie narodów, przypinania sobie nawzajem łatek i etykietek "antysemitów", "szmalcowników" itd. to znaczy, że z tej lekcji nie wyciągnęliśmy żadnych wniosków.

Jeśli cała refleksja wokół największej tragedii XX wieku prowadzi jedynie do przerzucania się uwagami typu: "A czy wśród Polaków/Żydów/innych nacji nie było tych, którzy wydawali Żydów?", to jesteśmy na bardzo złej drodze. Drodze do piekła.

Ta sama polityka przecież kiedyś pozwoliła uniknąć odpowiedzialności karnej bardzo wielu katom z obozów śmierci. Bo wtedy tak akurat pasowało. Bo tak podpowiadał interes konkretnych rządów.

Prawda wydaje się mniej użyteczna niż doraźne interesy. Ale też każdy interes kiedyś upadnie, jeśli nie sięgniemy do tej "nieużytecznej" prawdy.

Nie bój się, wierz tylko

Jakie są granice wiary? Kiedy można sobie odpuścić, mówiąc: "Już pozamiatane. Nic się nie da zrobić"? lub ogłosić kapitulację tak jak słudzy Jaira w dzisiejszej Ewangelii: "Po co trudzisz Nauczyciela. Twoja córka umarła". Koniec. Kropka. 

Gdy ojciec martwego dziecka słyszy do Jezusa: "Nie przestawaj wierzyć", musimy zmierzyć z tą prawdą, że nie istnieją granice wiary w Bożą moc. Bo dla Boga wszystko jest możliwe. 

Jednak temat jest niezmiernie delikatny. Szczególnie, gdy mamy do czynienia z ludzkim cierpieniem i ze śmiercią.

Wiara w Bożą moc, nie oznacza, uzurpacji tej mocy i dyktowania Bogu jak i kiedy ma działać. 

Obrazek z życia wzięty: Kobieta dowiaduje się od lekarza, że dziecko, które nosi w łonie prawdopodobnie umarło. Jednak ktoś przekonuje ją, że Bóg jest mocen wskrzesić dziecko i budzi w niej nadzieję, że jednak urodzi się żywe. Wydaje się, że wszystko idzie po linii dobrej, mocnej wiary. Przecież Bóg może to zrobić! Jednak tak się nie dzieje i kobieta pozostaje nie tylko zbolała z powodu utraty dziecka, ale także rozdarta przez zawiedzioną nadzieję.

Gdzie przebiega ta cienka granica pomiędzy niewiarą, która nie pozwala Bogu na objawienie mocy, a zuchwałą uzurpacją mocy, która wprowadza zamieszanie i rani ludzi?

Znam odpowiedzi tych, którzy stoją na skrajnych stanowiskach:

Agnostycy (nawet ci praktykujący) powiedzą: Dajcie spokój z tymi cudami! Są prawa natury i to wystarczy.

Zażarci wielbiciele znaków i cudów powiedzą: Czegoś po prostu tu zabrakło. Trzeba było się modlić aż do skutku, do przełomu. Może mieli za mało wiary? Może kobieta popełniła jakiś grzech? Może... Na pewno gdyby było ok, to dziecko by ożyło..."

To są proste, zbyt proste odpowiedzi.

Kiedy czytamy Dzieje Apostolskie widzimy nadprzyrodzone działanie Boga. Ale podam jeden przykład:

W rozdziale 16 opisana jest jedna z takich właśnie cudownych interwencji Boga: Paweł i Sylas siedzą w więzieniu i, gdy w nocy modlą się i śpiewają hymny, zostają cudownie uwolnieni: drzwi się otwierają, kajdany opadają z rąk i nóg. Bóg może wszystko!

Ale Paweł nie tylko wtedy był więziony. Już pod koniec 21 rozdziału znowu jest w lochu i.... Tak dobrze się domyślacie. Nic się nie dzieje. A przecież też zapewne się modlił i śpiewał hymny. I też miał tę samą wiarę. Nawet mocniejszą, bo wspartą doświadczeniem, że Bóg może otwierać więzienia. I co? 

Gdy myślę o tym. A myślę często (i to nie teoretycznie, bo modlimy się w tych dniach o cudowne uzdrowienie dla Darka, który jest w stanie krytycznym), to przychodzi mi do głowy pewna intuicja: Wiara jest bez granic. Jest jak włączenie wtyczki do gniazdka. To bardzo prostackie porównanie, bo tu chodzi o relację z Bogiem, o zaufanie, o przyjaźń i miłość, ale niech będzie. Jest jak włączenie wtyczki do gniazdka, tak, że może płynąc prąd mocy Bożej. Ale nie trzeba zapominać, kto jest źródłem mocy, a kto kabelkiem. Bóg jest suwerenny. I takim musimy go pokazywać tym, którzy proszą nas o modlitwę. Ostatecznie chodzi o to, by zrealizowała się Boża wola.

Nie znaczy to, że Bóg nie chce dobra, o które prosimy, ale może mieć inny scenariusz. Lepszy.

W samym sercu chrześcijaństwa nie są znaki i cuda (co nie przeczy temu, że jest na nie bardzo wiele miejsca), w centrum jest Wola Boża i zaufanie.

P.S. Wierzę głęboko w to, że Bóg ma moc podnieść Darka i przywrócić go do pełnej sprawności. Amen.

Pod Damaszkiem - w drodze do jedności

Tydzień modlitw o jedność chrześcijan kończy się jak co roku w Święto Nawrócenia św. Pawła. I nie jest to bez znaczenia. Możemy modlić się o upragnione pojednanie do upadłego, ale krok ku niemu robimy tylko wtedy, gdy się nawracamy. Albo raczej, gdy dajemy się Bogu nawrócić, tak jak Szaweł pod Damaszkiem.

 Po drodze do miasta szedł dumny faryzeusz święcie przekonany o słuszności swych racji, a skutkiem tego przekonania była wrogość wobec wszystkich, którzy odważyli się myśleć inaczej. Wrogość aż po chęć zabijania. Spotkanie z Chrystusem rozbiło w proch jego sposób myślenia. To było coś więcej niż tylko zmiana poglądów. Niż zamiana judaizmu (Paweł nigdy nie przestał być Hebrajczykiem) na nową religię. Chrystus, który objawił się Szawłowi, pokazał mu, że jest obecny w tych, z którymi on walczy. Czyż nie w tym tkwi sama istota przesłania Jezusa? Nawrócić się na chrześcijaństwo, to zrezygnować z walki z drugim człowiekiem. Na zawsze. Bezwarunkowo. Nie ma żadnego ale... Walkę można prowadzić jedynie z mocami ciemności o człowieka. Nigdy przeciwko człowiekowi.

I nie oszukujmy się, że chodzi nam o czyjeś zbawienie, gdy ze złością atakujemy jego przekonania. Emocje zdradzają nasze prawdziwe intencje: walczysz z człowiekiem. A więc nie nawróciłeś się jeszcze. Walczysz z człowiekiem, więc jeszcze nie spotkałeś Jezusa, który wybiłby ci ten pomysł z głowy. Walczysz z człowiekiem, zatem potrzebujesz dopiero stać się chrześcijaninem.

Zatem każdy z nas, niezależnie po której stronie barykady ugrzęźliśmy, potrzebujemy upaść na twarz pod bramami Damaszku i zacząć od początku. Od pytania: "Kto ty jesteś, Panie?". I stać się chrześcijaninem.

Nawrócenie Pawła - Caravaggio

Łaska przychodzi po cichu

Niezmiennie od ponad dwóch lat, czyli od chwili, gdy napisałam ten tekst, jest on na top liście najczęściej czytanych postów. "Gdy już brak nam nadziei", bo o ten tekst chodzi, ma ponad dwieście komentarzy, w większości z prośbą o modlitwę w trudnych chwilach. Wierzę głęboko, że jest to miejsce, gdzie możemy się wzajemnie wspierać i prosić Boga o pomoc.

Dzisiaj znalazłam tam świadectwo, że ta modlitwa rodzi konkretne owoce. Przytaczam je w całości z dwóch przyczyn: Po pierwsze, niech ono będzie umocnieniem nadziei tych, którzy ciągle czekają na Bożą interwencję. A po drugie, dla naszej refleksji, że często łaska nie przychodzi spektakularnie, w jednej chwili, a jednak Bóg wkracza w nasze życie i je przemienia. Czy umiemy to zauważyć? Pamiętam, jak opornie zaczynaliśmy wierzyć, że naprawdę Bóg uzdrowił Pawła z raka wątroby i HCV. Nie było wielkiego "bum!" po modlitwie. Żadnych fajerwerków. Dopiero po kilku miesiącach przekonały nas wyniki badań.

Jeśli Twoja modlitwa nie przynosi nagłej zmiany, nie rezygnuj. Łaska może przyjść jak świt, stopniowo rozjaśniając Twoje ciemności (oczywiście mówię o naszej szerokości geograficznej, bo przy równiku słońce wyskakuje jak Filip z konopi :-))))

Wiele łaski Wam życzę i wiele nadziei. Dobrej lektury świadectwa:

"Niespełna miesiąc od momentu, gdy w poprzednim swoim komentarzu poprosiłem Was o modlitwę, zaczynam doświadczać łaski odnajdywania nadziei. Przychodzi cicho, bez obwieszczających jej przybycie trąbiących heroldów, ale staje się coraz bardziej odczuwalna i uchwytna. Samemu trudno mi w to uwierzyć, ale doświadczam jej obecności już trzeci dzień. Wobec tego bardzo chciałem podziękować za Wasze modlitwy, i zapewniam, że staram się przynajmniej raz dziennie westchnąć Panu w Waszych intencjach. Od siebie pozostaje mi prosić Was o kolejne modlitwy - dar rozumu - abym otrzymanych Łask nie roztrwonił a nauczył się z nich dobrze korzystać i może nawet pomnażać. Niech Dobry Bóg obdarza Was nadzieją i spokojem. Trzymajcie się. Trzymajmy się Krzyża". Tomasz

Blog wojownika

Znam Darka od wielu lat. Jest prawie moim rówieśnikiem. Lider zaprzyjaźnionej wspólnoty, mąż, ojciec. Teraz prawdziwy wojownik walczący ze stwardnieniem zanikowym bocznym. Zaczął pisać bloga. Wzrokiem, bo palce nie nadążają za mózgiem. Warto zajrzeć:

https://dariusjakubik.blogspot.com

Uboczny efekt głosowania nad aborcją

Trzymam się z dala (nie zawsze skutecznie) od politycznych tematów, ale rzecz przecież dotyczy fundamentalnej wartości życia ludzkiego. Ostatnie głosowania w Sejmie nad projektami obywatelskimi nt. ochrony życia poczętego budzą wielką nadzieję i to nie tylko dlatego, że odrzucono projekt "Ratujmy kobiety" i przyjęto do prac komisji projekt pro-liferski, ale także z powodu nowego (by nie rzec nowoczesnego :-) świeżego powiewu wartości w poselskich ławach. Ja wiem, że kilka jaskółek wiosny nie czyni. Ale któż z nas nie uważa polityki za stęchły staw, w którym rachuba polityczna i doraźne cele przysłaniają świat wartości. A jednak! Stało się coś pięknego. Znalazło się kilku (i to wcale nie po tej stronie sceny, gdzie upatrywalibyśmy nadziei), którzy okazali się bardziej wierni przekonaniom niż partyjnej dyscyplinie. To cieszy. 

Jest w tym także mocny znak i wezwanie.

Jakże często potępiamy i całkowicie odsądzamy od czci tych, którzy "nie są z nami".

A tu głupia sprawa. Mamy czyn jak z obrazka do kanonizacji. Bo przecież ta decyzja kosztowała.  Nawet całkiem dosłownie miała swoją cenę. Sprzeciwienie się własnemu ugrupowaniu, to jak stanięcie pomiędzy dwoma obozami w czasie wojny. Tam wróg, a swoi też przeciwko. To nie jest takie małe coś. 

Dobro jest uniwersalne i nie mieszka na lewicy czy prawicy, ale w sumieniach ludzi. 

Warto tę lekcję odrobić.