O przyznawaniu się do błędów...

Rozgorzała na blogu gorąca dyskusja o uznawaniu swoich grzechów i błędów. Jej niespodziewanym, pozytywnym bohaterem został premier D. Cameron, który przyznał się do posiadania udziałów w funduszu w rajach podatkowych. Ale pojawił się komentarzach także "czarny charakter" w takiej oto postaci:

""Dla mnie to był gest odwagi, za który zapłacił falą krytyki. Brytyjczycy nie docenili prawdy w ustach wyraźnie zawstydzonego premiera. " Wyobrażam sobie taki gest w ustach osoby, która właśnie za zasłoną czarnej sutanny zachowuje się w dwuznaczny sposób..."

Z kontekstu wynika, że kto jak kto, ale duchowny do takiego aktu skruchy nie jest zdolny...

A ja właśnie czytam książkę Bpa Piotra Jareckiego. Tak, to ten sam biskup, który pod wpływem alkoholu wjechał w latarnie. Książka nosi tytuł: "Podróż do siebie" i jest dziennikiem z ponad miesięcznego pobytu Autora w Opactwie Genesee. Książka szczera i pokorna do bólu. Biskup opowiada w niej o swoich przemyśleniach, pragnieniach i drodze nawrócenia. Analizuje przyczyny swojego bolesnego upadku, który zaowocował wyrokiem pozbawienia wolności na pół roku w zawieszeniu oraz zawieszeniem w posłudze biskupiej na dwa lata. 

Nie, nie pochwalam tego, co zrobił. Ale nie zgadzam się z opinią, że duchowni są tą grupą społeczną, która jest najbardziej dwuznaczna i za sutanną się chowa. Przypomnę tylko, że żadna grupa społeczna nie podjęła tak zdecydowanych działań jak duchowni w ramach przeciwdziałania i rozliczenia się ze zbrodnią pedofilii. 

Ale dla tych, którzy i tak swoje wiedzą, fakt, że o procesach i oczyszczaniu Kościoła dużo się mówiło, to tylko dowód na to, że widać tylko w Kościele takie rzeczy...

Nie dajmy się zwariować. Wszyscy jesteśmy grzesznikami. Jeśli zapominamy o własnej grzeszności, to energię, którą należałby zainwestować we własne nawrócenie spalamy na osądzanie i krytykowanie innych. Fantastycznie analizuje to Ks. Bp Jarecki w swoim dzienniku:

"Przez skórę czuję, że przyczyną [mojego zbytniego krytykanctwa] były niespełnione oczekiwania, zbytnie wiara w siebie i swoje racje, racjonalizacja, a nawet zagłuszanie sumienia, niepozwalanie mu, aby zajęło się mną samym. Wtedy duch krytycyzmu musiałby zmienić przedmiot: przejść z tego zewnętrznego na ten wewnętrzny: na mnie samego. A to byłoby bolesne. Byłaby to prawdziwa konfrontacja z samym sobą, wymagająca zapewne konkretnych postanowień i idących za nimi czynów. A to wymagałoby z kolei zmiany życia, trudu, krzyża przezwyciężania samego siebie, umierania sobie, swojej wygodzie, swojemu egoizmowi".

Koniec cytatu.