O księżycach jeszcze...

     Ks. Tomasz w komentarzu świetnie zdiagnozował dwie choroby, które grożą nam  - głosicielom Ewangelii (rzecz dotyczy nie tylko duchownych, ale każdego ucznia Jezusa!): jedna to "wypalenie", gdy przebywamy poza wpływami promieni Jezusa, a druga to pokusa samemu bycia "gwiazdą". Jedno i drugie żałosne w skutkach. 

     Ale, żeby nie było, że my tu tylko o chorobach, brakach i kryzysach, to dziś coś ku pokrzepieniu serc wszystkich księżyców.

   

     Księżyc jaki jest każdy widzi. Jak się przyjrzeć z bliska to kupa pumeksu, kratery, zimno, ciemno i w ogóle nic atrakcyjnego. Być może ktoś z Was, patrząc rano w lustro, ma o samym sobie podobnie demotywujące przemyślenia. Ot, człowiek z mułu uczyniony i tyle. Jednym słowem, szału nie ma.

     A jednak skoro latająca wokół Ziemi skorupa sprawia, że noc przemienia się w przepiękne, romantyczne zjawisko, rozświetlone bladym światłem, to o ileż bardziej człowiek, może "stać się światłem świata". 

     Nie mocą własnej doskonałości, lecz dzięki łasce. Tylko trzeba nam ciągle i ciągle przebywać w obecności Jezusa. Dobroć, świętość, piękno Jego Duszy stopniowo będzie przenikać nasze dusze. 

"My wszyscy z odsłoniętą twarzą wpatrujemy się w jasność Pańską jakby w zwierciadle; za sprawą Ducha Pańskiego, coraz bardziej jaśniejąc, upodabniamy się do Jego obrazu" 2 Kor 3,18