Tak sobie myślę o Antku...

     Antek napisał w komentarzu: "Chciałbym zobaczyć radosną siostrę zakonną, księdza..." Nie wiem, jak to się stało, że do tej pory kogoś takiego nie spotkał, ale wierzę mu, że tak jest. Z komentarza wynika, że spotkał za to kilku skwaszonych głosicieli Jezusa. A to już gorsza sprawa. Dalej Antek pisze: "Może kiedyś kogoś takiego spotkam, na pewno wtedy pojawi się we mnie wiara".

     Szczere to pisanie, gorzkie, ale nienapastliwe. Raczej brzmi ono jak wołanie o świadectwo, o autentyczność. Antek przypomina mi Greków, którzy przyszli do Filipa, mówiąc: "Chcemy zobaczyć Jezusa" (J 12,21). Tak. Chcemy Go zobaczyć, a nie tylko słuchać o Nim kazań. Chcemy zobaczyć jakiś ślad Jego obecności w twoim, apostole, życiu. Jeśli Go spotkałeś, to pokaż, jak On zmienił twoje życie.

     To słuszne żądanie. Choć przecież wiem dobrze, jak to wygląda z drugiej strony. Jesteśmy wszyscy ludźmi. Mamy gorsze lub lepsze dni itd., itd. Wszystko to prawda. Ale jedna rzecz jest niepodważalna: autentyczne spotkanie z Jezusem pozostawia widoczny ślad. Jeśli mówię, że Go znam, to ktoś ma prawo się spytać: "i co z tego wynika?". I nie chodzi tu o bycie nieskazitelnym, doskonałym i w ogóle o różne naj.... Chodzi o to coś w oczach, gestach i całej postawie, co mówi: "Jestem grzeszny, zwyczajny człowiek, ale Jezus umiłował mnie i umarł za mnie na krzyżu. A potem zmartwychwstał. Uratował mnie. I to może się zdarzyć także w twoim życiu, przyjacielu". Tak według mnie wygląda prawdziwy apostoł Jezusa. 

     

     Jezus jest Słońcem, a my, którzy Go spotkaliśmy odbijamy w sobie Jego światło na podobieństwo Księżyca. Jeśli tracimy łączność z Chrystusem, przestajemy świecić. No i na co komu taki księżyc...