Pewne zwycięstwo

"W dobrych zawodach wystąpiłem, bieg ukończyłem, wiarę ustrzegłem. Na ostatek odłożono dla mnie wieniec sprawiedliwości" (2 Tm 4,7-8)

Św. Paweł wyraźnie lubił sportową retorykę. Zresztą trudno mu się dziwić. Żył w świecie pod tym względem podobnym do naszego (chodzi tu bardziej o świat rzymski i grecki niźli żydowski, oczywiście).
Wielkie zawody, sięgające zenitu emocje widzów, triumf zwycięzców (którzy pewnie i wtedy walczyli nie tylko o laurowy wieniec) i łzy przegranych to, z pominięciem dzisiejszej techniki, obrazki bliskie i nam i ludziom, wśród których przebywał Paweł.

     Widział zatem zwycięzców noszonych na ramiona, którzy stawali się bożyszczami tłumów. Widział także, że wieniec laurowy szybko więdnie i że mistrzowie, wcześniej czy później przegrywają (Hiszpanie nie wyszli nawet w grupy!). Widział również i to, co najbardziej nakręca w sporcie emocje: że o zwycięstwie decyduje często łut szczęścia (widzieliście rzuty karne w meczu Brazylia-Chile i słupek Jara?). I umiał z tego wyciągnąć wnioski.

     Są tylko jedne zawody, w których nagroda jest najwyższa a zwycięstwo jest pewne: bieg ku Królestwu Niebieskiemu. To coś więcej niż uwielbienie tłumów i sława. Więcej niż duże pieniądze. To "dobre zawody".

     A ten finisz... - powie ktoś. Pawłowi ucięto głowę, a Piotr zawisł na krzyżu nogami do góry. Nie przypominało to w niczym triumfalnego przekroczenia mety wśród okrzyków na stadionie. 

     Ok. Nie wyglądało to zbyt dobrze. Ale powiedz mi, kto pamięta dziś sportowców z tamtych lat. Nawet tych sprzed 50 lat. A Piotr i Paweł mają się dobrze. Mistrzowie na wieki.