Jak nadzieja to tylko chrześcijańska

     Poprzedni post o nadziei i rozpaczy nie był zbyt pokrzepiający. Wybaczcie te ponure treści. Jednak, tak jak w tenebryzmie głębokie ciemności są tłem, dzięki któremu piękno wydobytych z mroku kształtów staje się jeszcze bardziej zachwycające, tak i tu kontekst ciemnej beznadziei, pozwala nam mocniej przylgnąć  do światła nadziei i docenić jej ciepło i przyjazność.
Tak, nadzieja jest cenna jak woda i powietrze. Trzeba ją wziąć pod ochronę. Każdy gest, słowo i postawa, które rodzą i podtrzymują nadzieję są dobrem narodowym. I odwrotnie, niszczenie nadziei jest zbrodnią przeciwko ludzkości.

   Oczywiście, nie chodzi o nadzieję bylejaką. Musi by ona oparta na solidnej podstawie. Tu nie da się wszystkiego załatwić krótkim: "będzie dobrze". A jeśli chodzi o fundament nadziei, to trzeba sobie jasno powiedzieć, że nadzieja religijna jest o wiele bardziej racjonalna od swej przyziemnej koleżanki. Zdziwienie? A jednak. Pokładanie nadziei w sprawach tego świata: we własnych siłach i sprycie, w drugim człowieku, w układach, systemach, planach i strategiach i tp. tak naprawdę ma zbyt wielką liczbę zmiennych i niewiadomych, by mogło stanowić bezpieczne oparcie. Planujemy, przewidujemy, organizujemy, a nawet tworzymy plany B (na wszelkim wypadek), a nie wiemy, czy jutro przysłowiowa cegła nie spadnie nam na głowę (ponoć nie chroni przed tym nawet przebywanie wśród drewnianej zabudowy). I co? Gruzy z naszych planów, a budowla, z której spadła cegła też zapewne w nie lepszym stanie 

   Żeby nadzieja była solidna, musi mieć jakiś nienaruszalny fundament. Coś co jest trwałe nawet wobec największych kataklizmów. I takim jest Bóg. Więcej! Bóg chrześcijan jest Osobą. Zatem nadzieja nie jest w tym wypadku jedynie spodziewaniem się czegoś, a staje zaufaniem do Kogoś. Czyż to nie jest piękne?

Nadzieja chrześcijańska jest dobra na wszystko.