Ukryte drzwi

Gdy wokoło nie cichną komentarze na temat kampanii prezydenckiej i wyników wyborów, mnie się zebrało na bardziej ogólnoludzkie refleksje. 

Otóż, właśnie w kontekście gęstości wydarzeń na zewnątrz, zauważyłam u siebie jakąś płytkość.

Gdzie poczucie sensu życia? Gdzie wartości i głębsza refleksja nad sobą? Gdzie w końcu żywa relacja z Bogiem żywym?

Jak długo można jeździć na paliwie newsów z Polski i ze świata (trzeba wszystko wiedzieć, bo beze mnie może się świat zawalić!), poczucia obowiązku, (jeszcze takowe mam, ale bez przesady :-) i modlitw odmawianych grzecznie, aczkolwiek bez żaru.

No, Bogna - powiedziałam sobie - mistyki to z tego nie będzie.

I zaczęłam myśleć.

Czy człowiek jest z natury płytki, czy tylko ja tak mam? Czy żeby podnieść się z poziomu pół-zwierzęcego potrzeba wyjątkowej ingerencji Ducha Świętego (proszę Go o to każdego dnia i szału nie ma), czy mamy sami w sobie coś takiego, co pociąga w głąb? A jeśli mamy, to dlaczego, to nie zawsze działa?

Kiedy tak nad tym dumałam, oczami wyobraźni zobaczyłam scenę z pewnego filmu, w której archeolog odnajduje wejście do zasypanej jaskini i tam odkrywa, oczywiście, strasznie cenne rzeczy. Scena jest banalna i, o ile pamiętam cały film był kiepski, ale w tym momencie było to jak objawienie.

My mamy w sobie głębię! Ale z różnych przyczyn wejście do niej bywa utrudnione. Albo małe, prywatne trzęsienie ziemi, zasypało wejście, albo sami je lękliwie zabarykadowaliśmy, by chronić swoje wnętrze przed złym światem. 

Problem polega na tym, że, niestety, zostajemy wtedy na zewnątrz samych siebie. Błąkamy się bezdomni i przypadkowi, a dom jest przecież tak blisko. A w nim Ojciec, który czeka, aż się nam znudzi świńskie jedzenie...

To co? Wracamy?