Kilka wspomnień o s. Izabeli od cnoty Męstwa Najśw. Duszy Jezusa

Wiem, że dzisiaj skoki w Zakopanem i szczypiorniści grają z Norwegami, ale posłuchajcie kilku wspomnień o naszej zmarłej s. Izabeli...

Urodziła się w Zagorzycach 27 grudnia 1916 roku. Gdy była młodą dziewczyną, jej rodzinną miejscowość odwiedziła Służebnica Boża Matka Paula Zofia Tajber Założycielka Zgromadzenia Sióstr Duszy Chrystusowej. Założycielka, widząc Stefanię (imię s. Izabeli z chrztu), usłyszała w sercu prorocze słowa: Ona cię kiedyś zastąpi. Proroctwo to spełniło się w roku 1961, s. Izabela została mianowana następczynią Założycielki na urzędzie przełożonej generalnej. Pełniła tą funkcję przez 18 lat.

Jak przełożona umiała każdego wysłuchać, a także wiele wybaczać. Jej siłą i źródłem pokoju wewnętrznego było zawierzenie we wszystkim Ojcu Niebieskiemu, którego bardzo miłowała. Umiała zachować spokój we wszystkich przeciwnościach, których w początkach Zgromadzenia nie brakowało.

Gdy obecna przełożona generalna po wyborze poprosiła ją o błogosławieństwo na tę posługę powiedziała jej: nigdy niczego się nie bałam, zawsze ufałam Ojcu Niebieskiemu i On mnie we wszystkim prowadził. Niech matka postępuje tak samo.

Nawet w bardzo podeszłym wieku nie chciała korzystać z żadnych ulg czy dyspens, chociaż wprost była do tego zachęcana przez przełożonych. Dopóki mogę – mówiła - chcę być z siostrami.

Nigdy nie narzekała. Na kierowane do niej pytania o samopoczucie, najczęściej odpowiadała: Czuję się świetnie. We wrześniu, dokładnie 24 na kilka miesięcy przed śmiercią, pomimo dolegliwości wieku (99 lat), na pytanie o samopoczucie,  odpowiedziała: chce mi się żyć, zdrówko mi dopisuje, kocham Jezusa, pragnę być świętą i ufam, że Pan Jezus to sprawi.

I jeszcze jeden obrazek z ostatnich miesięcy życia s. Izabeli. W ostatni Wielki Post przed śmiercią zapisała następujące postanowienie:

Będę się starała codziennie czytać Konstytucje z wielką uwagą i miłością, bowiem w nich są zawarte żądania Pana Jezusa dla czci Jego Najśw. Duszy oraz normy postępowania w każdej sytuacji życiowej. Pragnę przez to głębiej wniknąć w charyzmat Zgromadzenia, by jeszcze bardziej ukochać go oraz odnowić w sobie ducha zakonnego i karność zakonną. A z pomocą łaski Bożej wynagradzając Bogu wiernością, miłością i dziękczynieniem w duchu naszego Zgromadzenia, pragnę uprosić u Boga Ojca wiele powołań do naszej wspólnoty zakonnej, żeby tenże kult jak najrychlej zajaśniał w całym Kościele świętym dla chwały Bożej i odrodzenia ludzkości. Ażeby pokój Boży obiecany naszej Matce Założycielce przez Pana Jezusa zapanował w całym świecie między narodami i w duszach ludzkich. W dzisiejszej rzeczywistości jest on już przez wszystkich bardzo upragniony.

Pozostawiam to bez komentarza...