Syndrom Jonasza

      Miało być o dwóch rodzajach przyczyn duchowej oschłości, ale najpierw będzie o takiej przyczynie, która nie mieści mi się w żadnym z tych zbiorów. A rzecz jest, jak mi się wydaje, ważna i nierzadko to właśnie ona "zamula" naszą relację z Bogiem.

       Chodzi o coś co nazwałam sobie syndromem Jonasza. Jak każdy wie, Jonasz zwiewał przed Bogiem, bo nie podobało mu się, że Bóg jest zbytnio, jak na jego gust, miłosierny. A Jonasz nie miał ochoty robić z siebie głupka i zapowiadać pogromu, który po nawróceniu zainteresowanych będzie odwołany. Jednym słowem, nie zgadzał się z Bogiem. Mieli inne wizje. Konflikt interesów. Zwał jak zwał, ale efekt był jeden: Jonasz nie chciał gadać z Bogiem i uciekał przed Nim.

     Ale, powie mi ktoś, to nie dotyczy sytuacji oschłości na modlitwie ani duchowej pustyni. Przecież my chcemy spotkać Boga. To On się ukrywa czy ucieka. Nie my!

     Oczywiście, chcemy (deklarujemy to) być w relacji z Bogiem, ale nie zmienia to faktu, że my także przeżywamy takie chwile konfrontacji, gdy Boże plany zderzają się z naszymi spodziewaniami. Na przykład, czasem przeczuwamy, że Bóg będzie nam chciał powiedzieć coś, czego nie mamy ochoty usłyszeć. Nieraz nie możemy się pogodzić z jakimś wydarzeniem z naszego życia i ciągle wypieramy je, a Bóg chce z nam o tym rozmawiać i wzywa nas do przebaczenia, do przyjęcia tego jako daru.... Niejednokrotnie po prostu mamy inne plany i pomysły na życie niż te, które możemy wyczytać w Ewangelii.

     I wtedy zaczynają się dziać takie dziwne rzeczy, które są niczym innym jak reakcją naszych machanizmów obronnych:  zaczynamy się nudzić na modlitwie, nie umiemy się na niej skupić. Zasypiamy nad Pismem św. i mamy wrażenie, że, chociaż jest po polsku, to nic z niego nie rozumiemy i tym podobne. Oczywiście, pragniemy spotkać Boga, ale chcemy uniknąć pewnych tematów. Wydaje nam się, że to Bóg milczy, ale tak naprawdę, to my unikamy spojrzenia Mu w oczy i szczerej rozmowy. Bóg nie chce rozmawiać z nami o pogodzie i nie godzi się na tematy zastępcze. Jeśli robimy uniki, czeka aż będziemy gotowi do prawdziwego spotkania. Zresztą my sami czujemy, że nasz kontakt z Nim stał się powierzchwny, płytki i to nas nudzi, bo nie sięga naszego serca.

     Piszę to nie w tym celu, by wzbudzić w kimś poczucie winy. Sytuacja "konfliktu interesów" jest czymś naturalnym w prawdziwej relacji. Ważne jest jednak jak do niej podejdziemy. Piewszy krok podpowiada ten tekst: nie dajmy się zbyt łatwo zwodzić, że "to Bóg milczy". Może po prostu nie dajsz Mu dojść do głosu. Jesli tak, przyjdzie czas na szczerą rozmowę. 

     Jonaszowi z czasem charakter się nie zmienił. Dalej był dość uparty i miał zdanie odrębne od Bożego, ale nauczył się jednego: gadać z Bogiem o wszystkim.

     Strasznie lubię tę scenę, gdy Jonasz siedzi wściekły koło uschniętego krzaczka rycynusowego i mówi do Boga: "Słusznie gniewam się śmiertelnie". A Bóg cierpliwie tłumaczy mu wszystko. Poczytajcie sobie to. Bardzo pouczające....