EXIT

Nawiązując do tekstu poświęconego powołaniu, które jest zaproszeniem do oddania swego życia Bogu, ktoś napisał: "Gdyby przyjęcie tego zaproszenia nie rujnowało moich marzeń i planów...". No właśnie. Czyż nie jest to powód, dla którego wielu wezwanych nie podejmuje drogi życia kapłańskiego czy zakonnego? Ta postawa w stylu: "Chciał(a)bym, a boję się", potrafi skutecznie przygasić zapał i zdolnośc do powiedzeniu Bogu "tak".

Pisze o tym Papież Franciszek w swoim ostanim orędziu na Światowy Dzień Modlitw o Powołania:

"U podstaw każdego powołania chrześcijańskiego jest to zasadnicze poruszenie doświadczenia wiary: wierzyć to znaczy porzucić samego siebie, porzucić wygodę i bezkompromisowość swego „ja”, aby skoncentrować nasze życie na Jezusie Chrystusie; jak Abraham porzucić swoją ziemię, wyruszając z ufnością, wiedząc, że Bóg wskaże drogę do nowej ziemi. Tego „wyjścia” nie należy rozumieć jako pogardę dla własnego życia, swoich uczuć, własnego człowieczeństwa. Przeciwnie, ten, kto wyrusza, by pójść za Chrystusem odnajduje życie w obfitości, dając całego siebie do dyspozycji Bogu i Jego Królestwu. Jezus mówi: „Każdy, kto dla mego imienia opuści dom, braci lub siostry, ojca lub matkę, dzieci lub pole, stokroć tyle otrzyma i życie wieczne odziedziczy” (Mt 19,29). To wszystko ma swoje głębokie korzenie w miłości. Powołanie chrześcijańskie jest bowiem przede wszystkim wezwaniem miłości, która pociąga i odsyła poza siebie, decentralizuje osobę, zapoczątkowuje „trwałe wychodzenie z «ja» zamkniętego w samym sobie, w kierunku wyzwolenia «ja», w darze z siebie i właśnie tak w kierunku ponownego znalezienia siebie, a nawet w kierunku odkrycia Boga”.

I cóż tu można dodać? Jedynie poszukać napisu EXIT i wyjść...